به عقیده سازمان ثبت اختراعات و علائم تجاری آمریکا (USPTO)، برخی اختراعات و نوآوری ها چنان فراگیر هستند که به سختی می توان آن ها را به عنوان یک اختراع تصور کرد و به درخواست ثبت آن ها به عنوان یک ایده ی نو، پاسخ مثبت داد. به همین دلیل است که ابزارهایی مانند فویل آلومینیوم، چسب زخم، خودکار، موس کامپیوتر و حتی مایکروویو، تنها چند نمونه از ایده های بزرگی هستند که به کالاهای ضروری برای زندگی امروزی تبدیل شده اند.
در این مقاله، ۱۰ اختراع از عجیب ترین پیشرفت های تکنولوژیکی سال های اخیر را به شما معرفی خواهیم کرد که توانسته اند مرزهای نوآوری را تحت الشعاع قابلیت های خود قرار دهند، هر چند به نظر می رسد که هنوز راه درازی را برای کسب مقبولیت عمومی و فراگیر شدن در پیش رو دارند.
پیش از شروع، لازم است که به این نکته توجه نمایید: به خاطر داشته باشید که تا قبل از مقبولیت عمومی اتومبیل ها، برخی ها جایگزین شدن حامل های موتوری با گاری و اسب را به تمسخر می گرفتند و حتی برخی داشتن یک تلفن همراه را نیاز تلقی نمی کردند، اما بشریت برای راحت تر شدن زندگی خود، مجبور به استفاده از آن ها شد. حال شما را به خواندن ادامه ی این مقاله دعوت می کنیم.
1. رباتی که حشرات و موش ها را می بلعد!
جاروبرقی های رباتیک، آدمک های آوازخوان و سگ های مکانیکی، نوآوری هایی مربوط گذشته هستند. اما جیمی لوئیزیو و جیمز اوگر، مخترعین انگلیسی، یک جهش کوانتومی را با ربات سرگرم کننده ی گوشت خوار خانگی (CDER) خود ایجاد کرده اند. این ماشین خودکار کمین کرده و موش و حشرات مزاحم را می بلعد و پس از خوردن آن ها، بدنشان را برای تولید انرژی مورد نیاز خود هضم می کند.
این ربات ها با ۵ طرح مفهومی مختلف مطرح شده اند که شامل ربات تله موش با استفاده از میز قهوه (با کلیک بر روی لینک، تصویر مربوطه را مشاهده نمایید) می شود. این ربات به صورتی طراحی شده که موش یا هر گونه حشره ی موذی را درون سطح خود به دام بیاندازد. این سطح دارای یک درب تله می باشد که با یک سنسور حرکتی راه اندازی می گردد. این جانور بدبخت که درون دستگاه محبوس شده است، به منظور تامین سلول سوختی میکروبی، به طور شیمیایی تجزیه و خورده می شود. سپس به وسیله ی چراغ شاخص قرار گرفته در یک گوشه ی این دستگاه، صاحب خانه از میزان انرژی تولید شده به وسیله ی انهدام خودکار جانور خورده شده، مطلع می گردد.
دیگر پیکربندی ها نیز عبارتند از: Lampshade Robot که مگس و حشرات موذی را به دام می اندازد؛ Cobweb Robot (ربات تار عنکبوت) که عنکبوت ها را درون بافت تارهای مصنوعی فریب داده و گیر می اندازد، سپس آن ها را بیرون کشیده و برای سلول سوختی خود تغذیه می کند؛ و مدل Flypaper Robotic Clock (ساعت رباتیک با کاغذ سمی مگس کُش).
این ربات ها هنوز هم به صورت طرح مفهومی هستند و به مرحله ی تولید نرسیده اند.
2. چرخاننده ی الکترونیکی پلاک خودرو
در دهه ی ۱۹۶۰ میلادی، جیمز باند در فیلمی نقش آفرینی کرد که در آن فیلم، خودروی او به اسحله های مخفی، تیغه های بیرون جهنده برای پاره کردن تایر ماشین تعقیب کننده و یک صندلی پرتاب شونده مجهز شده بود. اما به نظر شما، آیا کسانی هستند که بخواهند خودروی خود را نیز به برخی از این ابزارها تجهیز کنند؟
وجود یک اسلحه ی پرقدرت درون خودرو، شاید یک ایده ی غیر عملی باشد؛ البته نه بخاطر خطرناک بودنش. با این حال شرکتی وجود دارد که یک چرخاننده ی الکترونیکی پلاک خودرو را از همان نوعی که جیمز باند برای مخفی نگهداشتن هویت خود استفاده می کرد، تولید می کند. این وسیله ی الکترونیکی ۷۹ دلاری، در عوضِ اینکه هویت شما را بجای کس دیگری جا بزند، با فشردن یک دکمه، پلاک خودرو را در زاویه ای ۹۰ درجه به سمت پایین می چرخاند و پیام نوشته شده در زیر پلاک را برای راننده ی خودروی عقبی نمایش می دهد. همچنین یک مدل از این وسیله، با قیمت ۷۴.۹۹ دلار برای موتورسیکلت ها تعبیه شده است.
هیچ تضمینی وجود ندارد که این گجت بتواند مقبولیت گسترده ای را برای خود رقم بزند، با این حال تا اندازه ای به خاطر برخی استفاده های ممکن از این وسیله، مانند مخفی نگهداشتن شماره خودرو از دید دوربین های چراغ قرمز و پلیس و یا عصبانی کردن راننده های قانون مدار با الفاظی تمسخر آمیز، می تواند برای رانندگان بسیاری آزاردهنده باشد. در واقع، کمپانی توزیع کننده ی این محصول، با دادن پیامی بر روی وب سایت خود، سعی دارد از خودش سلب مسئولیت کند، آن هم با این هشدار که وسیله ی مذکور "مؤکداً برای استفاده در خارج از جاده های اصلی در نظر گرفته شده" و با این کار، به مشتریان بالقوه خود هشدار می دهد که "تمامی مسئولیت ها در ارتباط با استفاده یا سوء استفاده از این گجت به عهده آنان خواهد بود." [منبع: Plateflipper.com]
3. پارک قابل حمل برای بازی گربه ها
استیو مارتین، کمدین مشهور آمریکایی، به دنبال یک روال معمولی بود تا بفهمد که با چه روشی صدای خود را برای یک گربه ی خانگی تقلید کند و پس از آن، یک سفارش ۳۰۰۰ دلاری را به یک شرکت سفارش پستی برای خرید اسباب بازی های مخصوص گربه ها فرستاد. این قضیه، بعدها میان برخی از صاحبان گربه های خانگی که می خواستند در هنگام خستگی و استراحت، مورد اذیت و شیطنت حیوان خود قرار نگیرند، بیشتر مورد توجه قرار گرفت. یک مخترع نیویورکی در سال ۲۰۰۹، اختراعی را به ثبت رساند که راه حل ممکنی را برای این موضوع ارائه می دهد: یک "پارک بازی گربه" که تاشو بوده و به ستونی برای خارندان حیوان، یک تونل برای خزیدن در آن و یک اسباب بازی جویدنی آویزان، مجهز شده است و از همه مبتکرانه تر، دارای یک لوله ی مجهز به فن می باشد که توپ های رنگی را به اطراف یک لوله ی توری پرت می کند؛ بازی ای که "برای سرگرم کردن یک یا تعداد بیشتری گربه ابداع شده است." [منبع: USPTO]
در حالی که ممکن است این اختراع مورد تحسین واقع شود، اما احتمال آن می رود که برای حیوانات دمدمی مزاجی مثل گربه ها، خیلی هم کارامد نباشد و هیچ تضمینی وجود ندارد که این حیوان، یک چنین اسباب بازی ای را به جای چنگ زدن به اثاثیه ی عتیقه ی خانه ی صاحب خود، انتخاب کند.
4. لباس پرواز خفاشی
آیا شما تاکنون رویای جدا شدن از زمین و پرواز مانند یک پرنده و یا شاید یک خفاش را در سر داشته اید؟ در ژانویه ۲۰۱۲ یک مخترع اهل ایالت کنتیکت، اختراعی را به ثبت رساند که کاربرد آن را این گونه توصیف می کند: "یک لباس پرواز کاملا پویا برای انسان" که پس از ایجاد سبک خفاش در هوانوردی، مدلسازی شده است. این مخترع در تقاضای ثبت اختراع خود توضیح می دهد که "خفاش ها، در میان پستانداران و همچنین جانوران پرنده، قرابت رفتاری زیادی با انسان ها دارند".
این دستگاه شامل یک جفت بند در بال های خفاش‌مانند خود همراه با بخش غیر منعطف و انعطاف پذیر می باشد که می تواند توسط پوشنده ی لباس، در هنگام پرواز در هوا کنترل گردد. در ابتدا بلند شدن از زمین، کمی سخت بوده و نیاز به مهارت دارد و روش کار آن بدین صورت است: برخلاف خفاش که به سادگی و از روی غریزه این کار را انجام می دهند، پوشنده ی لباس باید توسط یک وسیله مانند یک یدک کش، یا سواری کردن بر روی دوچرخه، اسکی یا اسکیت، در یک سراشیبی شتاب گرفته و سپس حالت پرواز متمایل به جلو را به خود بگیرد و در یک لحظه ی مناسب به هوا بجهد. حال فقط یک سوال باقی می ماند: آیا این وسیله واقعا کار می کند؟
5. محافظ بازو همراه با اسلحه‌ی بی‌حس کننده (Stun Gun)، چراغ قوه و شارژر گوشی موبایل
با نگاهی به محافظ بازوی Bodyguard 9XI-HD01، شاید به این موضوع پی ببرید که این محافظ کمی شبیه به زره سیاه و ترسناک کریستین بیْل در فیلم های اخیر بتمن می باشد. اختراعی که در این قسمت می خواهیم معرفی کنیم نیز شبیه به آن است.
بازوی Bodyguard که توسط یک مخترع کالیفرنیایی در سال ۲۰۰۷، تحت عنوان "سپر پوشیدنی و دستگاه دفاع شخصی" ثبت شده بود، به عنوان یک محافظ، سلاح غیر کشنده و یک دستگاه ارتباطی همه منظوره طراحی شده است. [منبع: Justia.com] این بازوی انعطاف پذیر که به وسیله ی پوششی از کِوْلار و پلاستیک سخت تقویت گشته است، شامل یک پک باتری لیتیوم قابل شارژ می باشد که توان لازم برای یک دستگاه "بازدارنده ی الکترونیکی" ساخته شده درون پوست مصنوعی بازو را تامین می نماید. این محافظ زمانی که یک مهاجم به فردی حمله کرده و بازوی او را می گیرد، با شوک الکتریکی فرد مهاجم را به عقب می راند. Bodyguard همچنین به یک چراغ قوه ی LED و یک دوربین HD با قابلیت انتقال تصاویر مجهز شده است و یک اسلات مخصوص شارژ را ارائه می دهد که ظاهرا متناسب با گوشی های آیفون تعبیه گشته است.
می توان دید که در آینده، این گجت قادر است به ابزاری ضروری برای ماموران اجرای قانون و محافظان (یا بادی‌گاردها) تبدیل شود، اما اگر درباره وضعیت قیمت آن کنجکاو هستید، حدس می زنیم که یکی از پرهزینه ترین ابزارها در بازار وسایل دفاع شخصی باشد.
6. خودروی مسابقه‌ی ساخته شده از دانه‌ی گیاهان
کمپانی مرسدس بنز، دهه هاست که دست به ابتکارات و نوآوری در زمینه خودرو می زند. شما می توانید بخاطر موتورهای دیزلی و سوپرشارژ بر روی خودروهای سواری، ترمزهای ضد قفل، سیستم ثبات الکتریکی و ابداعات بسیار دیگر، از این خودروساز آلمانی سپاسگزار باشید. با این حال، هیچ کدام از آن ابداعات، خلاقانه تر از طرح مفهومی BIOME نخواهند بود. این طرح در نوامبر ۲۰۱۲ و در نمایشگاه خودروی لس آنجلس رونمایی شد.
در اینجا، بخشی از خبرهای رسمی منتشر شده از مطبوعات در باب شرح این خودرو را خواهید خواند: "Mercedes-Benz BIOME در یک محیط کاملا آلی (ارگانیک) از بذرهای کاشته شده در یک گلخانه رشد می کند. در غیر زمان حرکت و رانندگی، این خودرو از خود، اکسیژن خالصی را تولید می کند و در پایان عمر خود می تواند به سادگی به کود تبدیل گردد (کمپوست شود) و یا به عنوان مصالح ساختمانی مورد استفاده قرار گیرد."
مهندسانی از استودیوی طراحی پیشرفته ی مرسدس بنز در کارلسبد کالیفرنیا، این ماشین را برای رقابت های طراحی لس آنجلس (Los Angeles Design Challenge) ساختند. هدف این مسابقه، طراحی خودروهای جمع و جور ایمن و راحت برای آینده می باشد که می توانند همراه با حمل چهار مسافر، به خوبی هدایت شده و وزنی تنها معادل ۴۵۴ کیلوگرم داشته باشند و BIOME، به عنوان نماینده ی مرسدس بنز، مسئولیت به دوش کشیدن دیدگاه این کمپانی را برای تحقق بخشیدن به هدف مسابقه مذکور داشته است.
این ماشین از یک ماده فوق سبک به نام بیوفیبر (BioFibre) ساخته شد، به طوری که محصول نهایی با وجود داشتن پهنایی (عرض) بیشتر از خودروهای معمولی، تنها به اندازه ی ۳۹۷ کیلوگرم وزن دارد. اگر شما فکر می کنید که به حقیقت پیوستن این محصول واقعا ایده ی خوبی است، باید بدانید که: این خودرو مونتاژ نمی شود. این وسیله از دو نوع بذر رشد می کند که یکی، درون خودرو و دیگری، سطح بیرونی آن را شکل می دهند. چرخ ها نیز از چهار بذر اضافی قرار گرفته در گلخانه شروع به رشد می کنند. این ماشین در واقع انرژی مورد نیاز خود را از نور خورشید دریافت کرده و ذخیره می کند. گازی که این ماشین تولید می کند اکسیژن است، بنابراین برای محیط زیست هیچ ضرری ندارد.
می توان این خودرو را توسط نمایندگان محلی فروش مرسدس بنز پیدا کرد. BIOME، یک طراحی شگفت انگیز با رویکردی به سوی آینده است که به عنوان یک خودروی مفهومی، دهه ها از زمان خود جلوتر می باشد. این ماشین در حال حاضر نمی تواند به بازار عرضه شود، اما ممکن است پس از گذشت ۲۰ یا ۳۰ سال از تفکر خلاق و مهندسی الهام گرفته ی آن، مانند خودروی Corolla تویویا، بسیار همه گیر و عمومی شود.
7. مهاجمان پرنده کوچک
خیلی ها این موضوع را نمی دانند، اما سازمان ثبت اختراعات و علائم تجاری آمریکا (USPTO) قادر است اختراعی که دفتر ثبت اختراعات و مشاوران نظامی آن ها تعیین می کنند ایده ی آن می تواند برای تهدید امنیت ملی مورد استفاده قرار گیرد را به صورت محرمانه باقی بگذارد. هنگامی که USPTO تصمیم بگیرد یک اختراع، تهدیدی را در پی نخواهد داشت، این اختراع می تواند منتشر شده و راه برای تجاری سازی برای آن هموار است. اما برخی اختراعات ممکن است تحت یک دستور محرمانه، برای یک یا دو سال مخفی باقی بمانند و در حال حاضر، بیش از ۵۰۰۰ اختراع وجود دارد که ما هرگز آن ها را نمی شناسیم و یا ندیده ایم و به صورت محرمانه باقی مانده اند.
البته این پایان کار اختراعات محرمانه نیست. هر ساله، پنتاگون میلیاردها دلار را برای توسعه ی تسلیحات نظامی فوق سِرّی اختصاص می دهد. این به اصطلاح "بودجه ی سیاه"، به طور ترسناکی پس از واقعه ی ۱۱ سپتامبر افزایش یافت؛ حتی فراتر از بودجه ی صرف شده در اوج جنگ سرد! مقداری از این بودجه، در جهت توسعه ی وسایل نقلیه ی هوایی نانو (NAVs) مصرف می شود که به عنوان میکرو-هواپیماهای بدون سرنشین (پهپادهای کوچک)، از راه دور کنترل می شوند و براحتی می توانند به منطقه دشمن نفوذ کنند. همه ما می دانیم که ارتش آمریکا از پهپادهای بزرگ تر برای عملیات های شناسایی، نقل و انتقال تجهیزات و حتی اهداف فردی استفاده می کند. اما متاسفانه پهپادهای حمله ای بزرگ تر، مانند MQ-1 Predator، می توانند موجب به بار آمدن خسارات غیر نظامی ناخواسته (!!) شوند.
ولی میکرو پهپاد Samarai از کمپانی لاکهید مارتین می تواند این مشکل را حل نماید. با وزنی تنها معادل ۱۵۰ گرم و طول بال ۳۰ سانتی متری، Samarai شبیه به دانه های چرخنده ی درخت افرا می باشد، با این تفاوت که پهپاد مذکور با یک موتور جت برای تامین پیشرانه و یک پره ی کوچک بر روی لبه عقب بال برای کنترل جهت همراه است و در آینده ای نزدیک، این میکرو پهپاد الهام گرفته از طبیعت می تواند به وسیله ی دوربین نصب شده بر روی هاب مرکزی خود، عمل عکسبرداری را نیز انجام دهد. اما اهداف دراز مدتی نیز وجود دارند که Samarai یا دیگر میکرو پهپادهای مشابه را به عنوان وسایل تهاجمی مسلح، با قابلیت حمله و کشتن اهداف فردی با کمترین آسیب یا تعهد به کار خواهند گرفت.
8. چاپگرهایی با توانایی چاپ همیشگی
چاپگرها از زمان حضور کامپیوترهای دسکتاپ وجود داشته اند. اوایل، چاپگرها دارای یک چرخ دوار بودند که به پرینترهای daisy-wheel نامگذاری شدند و پس از آن، جای خود را به پرینترهای ماتریس نقطه ای (یا dot-matrix) دادند و سپس پرینترهای جوهرافشان و در آخر نیز نوع لیزری این دستگاه ها مطرح شد. البته مشکلی که همیشه با تمام این دستگاه های خروجی همراه می باشد، این است که آن ها نیازمند مقدار زیادی کاغذ و همچنین مواد مصرفی گران قیمتی همچون تونر می باشند. بنابراین چرا کسی نمی تواند یک پرینتر بدون جوهر یا تونر را اختراع کند که اجازه استفاده ی دوباره از کاغذ را بدهد؟
همانطورکه معلوم است، این ایده، طرح جدیدی نمی باشد و زیراکس از دهه ی ۱۹۷۰ با کاغذهای الکترونیکی کار می کرده است. نویدبخش ترین راه حل این کار، استفاده از نوعی کاغذ به نام "Gyricon" می باشد. یک برگه ی Gyricon، لایه ای نازک از پلاستیک شفاف است که شامل میلیون ها حفره ی پر شده از روغن می باشد. یک مهره ی دو رنگ به صورت آزاد در داخل هر حفره می چرخد. هنگامی که یک پرینتر، ولتاژی را به سطح برگه ی کاغذ اعمال می کند، مهره ها برای ارائه ی یک طرف رنگی کاغذ می چرخند و با این کار، توانایی ایجاد تصویر یا متن مورد نظر را بر روی کاغذ دارند. تصاویر نقش بسته بر روی کاغذ، تا استفاده ی مجدد آن توسط پرینتر، بر روی این کاغذ باقی خواهند ماند.
یک کمپانی ژاپنی به نام Sanwa Newtec، نسخه ای از تکنولوژی چاپگر خود را بدون جوهر و تونر و با قابلیت بازنویسی روی کاغذها ارائه می دهد. این محصول که با عنوان PrePeat rewritable شناخته می شود، همانند راه حل زیراکس، به کاغذهای پلاستیکی برای کار خود نیازمند است، اما PrePeat از یک تکنولوژی متفاوت برای تولید تصویر بر روی کاغذ استفاده می کند. هر برگه ی کاغذ با رنگینه ی لوکو دای** که با حرارت تغییر رنگ می دهد، تعبیه می شود. این رنگینه در زمانی که سرد گردد، رنگی شده و زمانی که گرم شود، رنگی به خود نداشته و به اصطلاح پاک می گردد. بنابراین پرینتر PrePeat، با دو عمل حرارت دادن و خنک کردن، ابتدا کاغذ را از تصاویر قبلی پاک می کند و بعد از آن، تصویر جدید را در جای خود چاپ می نماید. بنابر اظهارات کمپانی سازنده، یک برگه ی کاغذ به تنهایی می تواند ۱۰۰۰ مرتبه قبل از اینکه نیاز به تعویضش باشد، مورد استفاده قرار گیرد.
در اینجا، چیزی که بسیار چشمگیر است، قیمت این پرینتر می باشد. PrePeat با قیمتی در حدود ۶۰۰۰ دلار فروخته می شود و در همین حال، یک بسته ی ۱۰۰۰ تایی از کاغذ مخصوص آن نیز به میزان ۳۳۰۰ دلار می ارزد. اگر شما یک کسب و کار متمرکز بر روی صنعت چاپ راه بیاندازید، ممکن است که بتوانید سرمایه گذاری خود برای خرید این دستگاه را در طول زمان جبران کرده و به سودی برسید، اما به احتمال زیاد، کاربران معمولی PCها هرگز مایل نخواهند بود که چنین هزینه ای را صرف جایگزین کردن پرینترهای معمولی بکنند. [منبع: Miller]
** (لوکو دای یا leuco dye: نوعی رنگینه که مولکول های آن می توانند به دو شکل بدست آیند که یک شکل آن بی رنگ است و فرم متیلین آبی آن در کاغذهای مخصوص پرینتر حرارتی مورد استفاده قرار می گیرد.)
9. تولید مداد از کاغذهای باطله
بنابر گفته های انجمن هوای پاک (Clean Air Council)، در تجارت آمریکا، هر ساله چیزی در حدود ۲۱ میلیون تن کاغذ به مصرف می رسد که تقریبا به میزان ۷۹ کیلوگرم برای هر آمریکایی می باشد. این موضوع باعث ایجاد برنامه های بازیافت اداری شده است که از جمله ی آن ها، اقداماتی مانند امضاهای ایمیلی "لطفا فکر کنید و سپس چاپ نمایید" و پرینترهایی است که چاپ بر روی هر دو طرف کاغذ را فراهم می آورند. در حال حاضر، سه مخترع چینی امید دارند تا دستگاه دیگری را به این محیط ها اضافه کنند: P&P Office Waste Paper Processor که کاغذ را برای تبدیل به مداد، بازیافت می کند. این ماشین با شباهت کمی به یک پانچ سه سوراخه همراه با یک مداد تراش الکترونیکی، توانست در رقابت های بین المللی Lite-On Awards در سال ۲۰۱۰ که به منظور تحریک و پرورش خلاقیت ها برگزار می شود، به فینال رقابت ها برسد.
نحوه ی کار این دستگاه بدین صورت است که: شما کاغذ باطله را درون یک اسلات خورنده وارد می کنید. ماشین، آن را به داخل کشیده، می پیچاند و فشرده می سازد. سپس یک تکه سرب را از محفظه ی ذخیره سازی قرار گرفته در بالای دستگاه، به درون این کاغذ لول شده جاسازی می کند و قبل از این کار نیز، مقدار کمی چسب مایع را به درون کاغذ اضافه می نماید. سرانجام یک مداد از سوراخ دیگر این دستگاه به عنوان خروجی حاصل می شود. مشخص نیست که چه میزان کاغذ برای تولید تنها یک مداد مورد نیاز می باشد، اما می توان حدس زد که کارمندان یک دفتر، به طور متوسط قادرند منبع مناسبی را برای مصرف یک ماهه ی مداد تامین کنند.
البته در این مورد به نظر می رسد که بزرگ ترین نقطه ضعف این گجت تولید مداد باشد. واقعا به چه میزانی در ادارات از مداد استفاده می شود، آن هم با توجه به اینکه اکثر کارمندان از کامپیوتر یا تبلت خود برای کار استفاده می کنند؟ و چه میزان چسب و سرب برای این دستگاه بازیافت کننده ی کاغذ مورد نیاز است تا با آن ها مداد تولید کند؟ به همین دلایل، گمان نمی رود که این دستگاه بتواند در کاتالوگ های تجهیزات ادارای، جایی برای خود باز کند. [منبع: Bonderud]
10. کلاهی برای کنترل ذهن سربازان
کلاه های نظامی که توسط ارتش آمریکا استفاده می شوند، در طول سال ها تغییرات زیادی کرده اند. در جنگ جهانی اول، کلاه های M1917 یا M1917A1 به نام های "Doughboy" یا "dishpan" معروف بودند، از سر پیاده نظام ارتش آمریکا محافظت می کردند. آن ها در سال ۱۹۴۱ با مدل جدیدتر و استاندارد "کلاه فولادی" M-1 در جریان جنگ جهانی دوم، جنگ کره و در جریان تجاوز به ویتنام جایگزین شدند. در دهه ی 1980، کلاه ارتش آمریکا به یک ساختار فشرده ی یکپارچه از چندین لایه ی فیبر بالستیک و ضدگلوله ی کِوْلار ۲۹ تکامل یافت. این کلاه که به جلوتر از زمان خود پیش رفته بود، احتمالا شامل چیزی برای محافظت بیشتر در برابر گلوله های ضد نفر بوده است.
به هر حال، محققی از دانشگاه ایالتی آریزونا که تحت حمایت آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته ی دفاعی آمریکا (DARPA) فعالیت می کند، در تلاش برای توسعه یک کلاه نظامی است که مجهز به تکنولوژی ای برای کنترل مغز سربازان می باشد. این کلاه، امواج فراصوت ترانس کرونیکال را به مغز پالس می دهد که امواج صوتی با فرکانس بالا را از نواحی بخصوص مغز دریافت می کند. تحت تاثیر این امواج صوتی، نورون ها (رشته های عصبی) ایمپالس ها یا تکانه هایی را برای اهداف خود فرستاده و کنترل هایی را بر آن ها اعمال می کنند. با استفاده از یک کنترلر، سرباز می تواند پالس های فراصوت را به نواحی مختلف تحریک مغز ارسال نماید. برای مثال ممکن است او بخواهد که برای ساعات زیادی پس از بیدار شدن، در حالت آماده باش قرار داشته باشد و یا در هنگام استراحت و چرت زدن، آرامش داشته و راحت باشد. این سرباز ممکن است حتی قادر باشد که استرس خود را از بین برده و به دردهایش بی اعتنا شود و نیاز خود به مرفین و دیگر داروهای مسکن را برطرف نماید.
با این همه، برخی افراد همچنان معتقدند که این نوع تکنولوژی عصبی، یک ذهنیت کاملا علمی تخیلی است.
